کد مطلب:1199 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

آيا كسي در اين جهان با سختي گذرانده و كسي كه با راحتي و خوشي سپري كرده يكسان است؟

كسي كه اين جهان را به خوشي و لذّت بگذراند با كسي كه براي خدا از خويش صرف نظر كند. يكسان نيست; زيرا معمولا توجّه به مادّيات و عيش و نوش در اين جهان، گرچه جائز و حلال باشد قلب انسان را تيره مي كند و از ياد خدا در حدّ كمال باز مي دارد. كسي كه مي خواهد قلب وي همواره متوجّه خدا بوده، از ذكر خدا غافل نشود، نمي تواند همّت خود را صرف عيش و نوش در اين جهان كد، تا قلب وي آمادگي بيشتر براي توجّه به خدا و ياد وي داشته باشد. در روايتي از يكي از معصومان((عليهم السلام)) آمده است: «عجبت لمن ايقن بالموت كيف يضحك; در عجبم كه كسي كه به مرگ يقين دارد چگونه مي خندد»؟ البته بايد توجّه داشت كه بينش ديني، كه برگرفته از روايات و احاديث است، به انسان تكليف نمي كند كه بهره خويش را از دنيا نبرد; بلكه هر كس از سهم خويش و حق خويش، بايد استفاده كند; امّا مفهوم اين اصل آن نيست كه آدمي تا مي تواند امكانات را مصرف خود كند. در احاديث آمده است كه هر كس از امكانات بيشتري بهره برده بايد حساب بيشتري پس دهد. بر اين اساس فقرا از مرحله محاسبه سبكبار خواهند گذشت. اين مباحث با توجّه به هدف آفرينش در مكتب اسلام است، كه انسان بايد سوادي بالا داشته باشد و به كم قانع نشود. با اين ديدگاه است كه آياتي كه دنيا را لهو و لعب مي داند معني پيدا مي كند; ولي اگر نگرش به انسان اين باشد كه هدف او خورد و خواب و خشم و شهوت باشد و انسان در سطح حيوان تنزل پيدا كند، چرا بايد تمتع كافي نبرد؟

(بخش پاسخ به سؤالات )


ـ1890ـ